Even voorstellen: Roger

Ik kan me bijna niet herinneren dat er een tijd is geweest dat ik geen huisdieren had. Ik ben echt gek op dieren en vooral op de onvoorwaardelijke liefde die je van huisdieren kan krijgen. Op dit moment hebben we nog één konijn: Roger, het witte konijn met bruine oren op de foto hierboven (over onze kat Lydia schrijf ik later meer).

Roger is vier jaar geleden bij ons komen wonen, samen met zijn broer Bugs. Ik woonde toen net een paar maanden samen met Johnny en wou graag een huisdier hebben. Johnny houdt gelukkig ook wel van huisdieren, dus ik heb niet veel hoeven doen om hem over te halen ;-). En zo hadden we twee jonge konijnen in huis.

De twee broers waren onafscheidelijk. Bugs (het zwart-witte konijn) nam vaak het voortouw om het huis te verkennen en Roger huppelde achter hem aan. Regelmatig moesten we ze onder het bed of achter de wasmachine vandaan halen. Een paar maanden nadat ze bij ons waren komen wonen, viel ons op dat Bugs zich vreemd ging gedragen: hij verstopte zich achter de gordijnen en reageerde niet meer zo enthousiast. We hebben een hele vriendelijke dierenarts in Zutphen, die gespecialiseerd is in konijnen en die heeft hem onderzocht. Er was niets te vinden, behalve dat hij niet genoeg meer at. Ik heb hem toen nog een dag met dwang gevoerd (worteltjes Olvarit), maar helaas mocht het niet meer helpen.

We hebben daarna Roger proberen te koppelen aan een ander konijn (Frits – vernoemd naar de buurman), maar helaas klikte dat niet zo. Frits hebben we van een fokker geadopteerd omdat hij wat ongelukkig was (hij had een gebroken pootje gehad en die was scheef gegroeid). Helaas heeft ook Frits niet zo lang bij ons gewoond.

Roger is still going strong. Ook hij is een aantal keer flink ziek geweest, maar komt er (ook tot verbazing van de dierenarts) steeds weer bovenop. Het is echt een heel lief konijn, al is hij erg baldadig. Daarom loopt hij nu niet veel meer los, het is echt een kleine sloper. Er is geen stoel of hoek van de schouw waar hij niet gauw even zijn tanden in gezet heeft. Maar zoals gezegd: hij is erg lief. En wat ik zo leuk vind aan huisdieren: ze kennen je gewoonten nog beter dan dat je ze zelf kent. Als ik ’s morgens nadat ik mijn brood gesmeerd heb uit de keuken kom, zit hij al te kijken of er voor hem ook een stukje brood aan komt. En als ’s avonds om tien uur de klokken gaat, wordt hij altijd onrustig, want ook dan is het tijd om te eten. En naar mijn idee luistert hij naar me en reageert hij als ik tegen hem aan klets. En dat we niet naar anderen hoeven te luisteren die zeggen dat dat niet kan, dat is hij hartgrondig met me eens ;-).

Keep u posted!

Mirjam