Even voorstellen: Lydia

Eén huisgenoot hebben jullie al eerder leren kennen, ons konijn Roger. Maar de diva van ons huis hebben jullie nog niet ontmoet: Lydia, onze Russisch Blauwe dame.

Ik ben niet opgegroeid met katten. Sterker nog, mijn ouders hadden er altijd een hekel aan en verjoegen elke kat die het ook maar waagde om in onze tuin te komen. Dus die liefde is niet bepaald aangeboren.

Ook mijn vriend Johnny is niet met katten opgegroeid. Zijn moeder had elf (!) honden: tien chihuahuas en een yorkshire terriër, dus ook Johnny is huisdieren wel gewend. En wanneer je met zoveel huisdieren opgegroeid bent, ga je dat wel missen als je op jezelf gaat wonen (tenminste: als je ook gek op dieren bent). Johnny vond het stil in huis, ik ben namelijk vaak pas laat thuis omdat ik ver van huis werk. Johnny is gek op onze konijnen, maar miste een dier dat hem begroette en die hem bezig kon houden.

We hebben toen besloten om rond te gaan kijken naar een kat, omdat we te onregelmatig thuis zijn om een hond regelmatig uit te kunnen laten. Omdat we in het centrum wonen en ik het eng vind om een kat buiten te laten, zijn we gaan kijken naar een ras die daar goed tegen kan. Van kinds af aan vind ik blauwe russen echt supermooie katten en daar had ik mijn zinnen dus al gauw op gezet. Ons plan was om eens te gaan kijken bij een fokker, om te zien of het wel echt wat voor ons was. Maar dat plan ging dus niet door!

Toen ik belde met een fokker om een afspraak te maken om te komen kijken, vertelde ze mij dat er twee poezen waren die met spoed een nieuw huis nodig hadden. Hun eigenaar was overleden en ze zaten al een paar weken alleen in huis. Tja, onze keuze was toen snel gemaakt! Een week later had nr. 29 er twee nieuwe bewoonsters bij: Marscha en Lydia, twee halfzussen (ze hebben dezelfde vader). Toen ze bij ons kwamen wonen, waren ze acht en negen jaar oud.

Het is voor beide dames even wennen geweest, maar we merkten dat het voor Marscha nog het lastigste was. Uiteindelijk bleek dat ze al lange tijd last moet hebben gehad van blaasstenen, maar dat ze daar nooit voor behandeld is. Een operatie was nodig, maar helaas heeft ze die niet overleefd. Dat heeft ons veel verdriet gedaan. Marscha kroop ’s morgens altijd onder de dekens en rolde zich altijd op tegen mijn buik. Het was echt zo’n lief beestje en we zijn dan ook blij dat Lydia nog bij ons is.

Lydia is onze diva. Op zich valt het wel mee met het diva-gedrag, maar ze heeft zo haar kuren. Het liefst ligt ze ’s nachts op mijn kussen of tegen mij aan onder de deken te slapen, maar overdag heeft ze een duidelijke voorkeur voor haar baasje. Als ze het echt in haar hoofd heeft, komt ze bij mij liggen, maar ik ben dan duidelijk niet haar eerste voorkeur. Haar favoriete plek om te liggen? Ze ligt heel graag in je nek. Ik heb geen idee of meer katten die tic hebben, maar wij vonden dit in ieder geval behoorlijk vreemd.

Lydia is echt een superlieve kat en we hopen dat ze nog lang bij ons blijft. En jullie zullen in de toekomst nog vaak over haar te horen krijgen, daar zal ze wel voor zorgen ;-).

Keep u posted!

Mirjam