Mijn favoriete... Nagellak

De laatste tijd ben ik steeds meer into nagellak. Tot voor kort moest het zo naturel mogelijk zijn en gebruikte ik eigenlijk alleen de glamour nail whitener of natural nail whitener van Hêrome.



De laatste tijd ben ik meer met kleurtjes gaan experimenteren, en ik vind het echt leuk. Maar nog steeds houd ik het wel rustig. Mijn favoriete lakje van dit moment, waar ik steeds weer bij terug kom, is Particulière van Chanel. Het was even diep in de buidel tasten, maar ik ben er echt super blij mee. Ik vind het nog wel een ingetogen kleur, die toch net even wat extra’s geeft.

Verzorgde voeten vind ik erg belangrijk en ik probeer dan ook erg goed voor m’n onderdanen te zorgen. Buiten het verwijderen van eelt en het verzorgen van de hakken, vind ik goed verzorgde teennagels belangrijk. En daar hoort bij mij wel een lakje bij. Met m’n teennagels experimenteer ik wat meer, daar doe ik sneller wat heftiger kleurtjes op. Afgelopen weekend heb ik Glam Girl van Essence gekocht en heb dit lakje meteen uitgeprobeerd. En ik moet zeggen: hij valt me echt heel erg mee! Ik had er eerlijk gezegd niet zoveel van verwacht, aangezien hij onder de twee euro kostte. Maar hij brengt fijn aan en de kleur is echt super. En hij dekte al in één laag!

Keep u posted!

Mirjam

Even voorstellen: Lydia

Eén huisgenoot hebben jullie al eerder leren kennen, ons konijn Roger. Maar de diva van ons huis hebben jullie nog niet ontmoet: Lydia, onze Russisch Blauwe dame.

Ik ben niet opgegroeid met katten. Sterker nog, mijn ouders hadden er altijd een hekel aan en verjoegen elke kat die het ook maar waagde om in onze tuin te komen. Dus die liefde is niet bepaald aangeboren.

Ook mijn vriend Johnny is niet met katten opgegroeid. Zijn moeder had elf (!) honden: tien chihuahuas en een yorkshire terriër, dus ook Johnny is huisdieren wel gewend. En wanneer je met zoveel huisdieren opgegroeid bent, ga je dat wel missen als je op jezelf gaat wonen (tenminste: als je ook gek op dieren bent). Johnny vond het stil in huis, ik ben namelijk vaak pas laat thuis omdat ik ver van huis werk. Johnny is gek op onze konijnen, maar miste een dier dat hem begroette en die hem bezig kon houden.

We hebben toen besloten om rond te gaan kijken naar een kat, omdat we te onregelmatig thuis zijn om een hond regelmatig uit te kunnen laten. Omdat we in het centrum wonen en ik het eng vind om een kat buiten te laten, zijn we gaan kijken naar een ras die daar goed tegen kan. Van kinds af aan vind ik blauwe russen echt supermooie katten en daar had ik mijn zinnen dus al gauw op gezet. Ons plan was om eens te gaan kijken bij een fokker, om te zien of het wel echt wat voor ons was. Maar dat plan ging dus niet door!

Toen ik belde met een fokker om een afspraak te maken om te komen kijken, vertelde ze mij dat er twee poezen waren die met spoed een nieuw huis nodig hadden. Hun eigenaar was overleden en ze zaten al een paar weken alleen in huis. Tja, onze keuze was toen snel gemaakt! Een week later had nr. 29 er twee nieuwe bewoonsters bij: Marscha en Lydia, twee halfzussen (ze hebben dezelfde vader). Toen ze bij ons kwamen wonen, waren ze acht en negen jaar oud.

Het is voor beide dames even wennen geweest, maar we merkten dat het voor Marscha nog het lastigste was. Uiteindelijk bleek dat ze al lange tijd last moet hebben gehad van blaasstenen, maar dat ze daar nooit voor behandeld is. Een operatie was nodig, maar helaas heeft ze die niet overleefd. Dat heeft ons veel verdriet gedaan. Marscha kroop ’s morgens altijd onder de dekens en rolde zich altijd op tegen mijn buik. Het was echt zo’n lief beestje en we zijn dan ook blij dat Lydia nog bij ons is.

Lydia is onze diva. Op zich valt het wel mee met het diva-gedrag, maar ze heeft zo haar kuren. Het liefst ligt ze ’s nachts op mijn kussen of tegen mij aan onder de deken te slapen, maar overdag heeft ze een duidelijke voorkeur voor haar baasje. Als ze het echt in haar hoofd heeft, komt ze bij mij liggen, maar ik ben dan duidelijk niet haar eerste voorkeur. Haar favoriete plek om te liggen? Ze ligt heel graag in je nek. Ik heb geen idee of meer katten die tic hebben, maar wij vonden dit in ieder geval behoorlijk vreemd.

Lydia is echt een superlieve kat en we hopen dat ze nog lang bij ons blijft. En jullie zullen in de toekomst nog vaak over haar te horen krijgen, daar zal ze wel voor zorgen ;-).

Keep u posted!

Mirjam

Beautyroutine

Ik val maar gelijk met de deur in huis: een echte beautyroutine heb ik niet. Ik zit wel altijd boordevol met goede voornemens: eerder opstaan, elke avond netjes m’n make-up verwijderen, m’n haar elke dag beter stylen, m’n nagellak bijhouden of veel water drinken.


Toch komt het er niet van… ’s Avonds lig ik al in m’n bed en dan bedenk ik me dat het handig was geweest om m’n make-up eraf te halen. ’s Morgens druk ik de wekker nog drie keer weg, waardoor alsnog alles in sneltreinvaart moet en waardoor make-up of uitgebreid haren in model brengen er niet meer in zit. Of ik ben ’s morgens nog niet in de mood en laat alles dan maar achterwege, waar ik later op de dag nog elke keer spijt van krijg!

Ik kan echt jaloers worden op meiden die het wel lukt om elke dag tiptop voor de dag te komen. De meiden van een aantal weblogs die ik volg, posten regelmatig over mooie looks, over nieuwe kapsels of over hun beautyroutine. Dat inspireert me altijd om toch meer aan m’n looks te gaan doen, maar ik raak des te gefrustreerder als het me niet lukt om het vol te houden of wanneer ik toch weer veel te laat uit bed kom en ik mijn goede voornemen niet waar kan maken.

Een bezoek aan de schoonheidsspecialiste is voor mij altijd hét moment van de waarheid. Want zij beginnen de behandeling standaard met de vraag: “Hoe behandel je je huid?’ Als ik daar eerlijk antwoord op geef, namelijk dat als ik al iets gebruik, dat dure en goedkopere producten door elkaar zijn, dan krijg ik meestal een preek dat het nu de tijd is om toch beter voor m’n huid te gaan zorgen. En daar komt altijd de opmerking achteraan: je bent bijna dertig, dus het wordt steeds belangrijker.

Na een bezoek aan de schoonheidsspecialiste neem ik me dan ook altijd weer voor om het beter te gaan doen. Maar in mijn achterhoofd zegt dan een stemmetje: “Zo’n schoonheidsspecialiste wil ook graag verzorgingsspullen verkopen” of: “M’n tante gebruikt al jaren low budget producten en die ziet er ook nog heel goed uit”. Dat gecombineerd met chronisch tijdgebrek, zorgt er altijd voor dat de klad er toch weer in komt.

Er is ook een positieve kant aan een niet heel gedisciplineerde beautyroutine: mensen zien het altijd direct als ik wel veel aandacht aan m’n uiterlijk heb besteed. En ik geniet dan natuurlijk van de complimentjes die ik krijg. Als ik er nu dagelijks tot in de puntjes verzorgd bij zou lopen, dan zou ik misschien veel minder complimentjes krijgen.

Voorlopig ga ik maar eens een poging doen om me wel aan m’n goede voornemens te gaan houden en vooral inspiratie op te blijven doen bij de vele leuke beautyblogs die Nederland rijk is. En in tussentijd houd ik me er vooral aan vast dat alle beetjes helpen.

Zijn jullie wel echte die-hard beautyroutiniers?

Keep u posted!

Mirjam

Love your curves!

Eerder deze week kocht ik op het station de Viva, ik vind het echt een heerlijk blad om lekker ongecompliceerd te lezen. Toen ik ‘m kocht, zag ik op de cover al staan dat de Viva deze week in het teken staat van de ode aan de vrouwelijke vormen. Dit is niet de reden waarom ik de Viva gekocht heb, maar nu ik ‘m uit heb: ik ben het zo met ze eens! (Op de foto Christina Hendricks uit Mad Men, via mohiblog.wordpress.com)

Mijn uiterlijk en vooral mijn gewicht zijn altijd een issue voor mij geweest. Als kind was ik erg dun en daar ben ik ook best mee gepest. Ik was en ben echt onzeker over m’n lichaam, dus daar heb ik het best moeilijk mee gehad. Achteraf weet ik dat ik toen trots had moeten zijn op mijn Kate Moss-figuur, maar dat is altijd makkelijk achteraf praten.

In de puberteit ben ik behoorlijk aangekomen. Ik kon altijd al goed snoepen, maar ging op de middelbare school bewust veel eten om maar aan te komen. In de puberteit is m’n lichaam behoorlijk veranderd, en ben met name op m’n bovenbenen en m’n heupen wel aangekomen.

Met de puberteit kwamen ook nieuwe onzekerheden over mijn lichaam: ik vond mezelf veel te dik. Ik ben 1,80 meter en was op m’n zwaarst met 80+ kilo (ik durfde mezelf niet meer te wegen). Op m’n 18e ben ik toen flink gaan afvallen: veel sporten, zo min mogelijk eten. En om kort te zijn: ik sloeg door. Het eerste wat ik ’s morgens deed was op de hometrainer klimmen en net zo lang en hard fietsen tot hij aangaf dat ik 1.000 of meer calorieën had verbrand. En dan de rest van de dag echt zo min mogelijk eten en veel water drinken. Met het avondeten had ik altijd smoesjes, of zorgde ik ervoor dat ik vlak na het eten thuis kwam, zodat ik het avondeten kon omzeilen. De kilo’s vlogen eraf, op een gegeven moment woog ik minder dan 57 kilo. Ik was heel blij met m’n lichaam, maar had totaal geen energie meer. Ik werd zo ziek, dat ik een week niet uit bed kon komen. Dat was voor mij een eye-opener, daarna ben ik weer gezonder gaan eten.

De afgelopen jaren schommel ik met m’n gewicht steeds tussen de 73 en 78 kilo. Voor mijn lengte is dat op zich een prima gewicht, al zit ik wel aan de bovenkant van de goede BMI-schaal. En nog steeds ben ik onzeker over mezelf. En om eerlijk te zijn: dat ben ik best zat. Want wat ik toen ik klein was al wel wist als ik anderen hoorde praten over lijnen: dat wil ik nóóit! En nu ben ik 29 en ik denk dat ik diëten het meest besproken onderwerp is met vriendinnen. Mijn motto is: ‘deal with it’. Dus doe er wat aan of accepteer het. Ik ga beide doen: wel letten op mijn voeding en zorgen voor voldoende beweging, maar ook genieten van het leven en van m’n lichaam.

Ik ben dus erg blij met de boodschap van de Viva en ik hoop ook dat zij en andere bladen zich hieraan gaan houden. Wie gezegend is met vrouwelijke curves moet ze vooral vieren en vol trots aan de wereld laten zien.

Keep u posted!

Mirjam

It's getting hot in here

Kunnen jullie het nog een beetje uithouden? Ik vind het heel vervelend om het toe te moeten geven, maar met deze warmte kan ik niet veel meer dan me voort slepen en vooral veel zitten en liggen. Maar ik wil er niet over klagen, we moeten blij zijn met het weer.

Toch heb ik het wel met onze huisdieren te doen. Onze kat Lydia zoekt zoveel mogelijk verkoeling: in de kledingkast, beneden in de logeerkamer of languit liggend voor de waaier in de kamer.
En ons konijn, die staat echt op de standby stand. Alles wordt zoveel mogelijk liggend gedaan.

Wat mij betreft mag het mooie weer nog wel even doorzetten. Maar af en toe 's avonds een bui, zoals gisteren, daar kan ik ook erg blij van worden.

Keep u posted!

Mirjam

Camilla Läckberg - Zeemeermin

Van kleins af aan ben ik al aan lezen verslingerd. We woonden vlakbij de bibliotheek en daar was ik bijna dagelijks te vinden. Als ik boeken op dezelfde dag weer terug kwam brengen, werd mij altijd gevraagd of ik de verkeerde meegenomen had. Nee hoor! Ik had ‘m al lang uit!

De laatste tijd kom ik niet heel veel aan lezen toe. Ik lees vooral voordat ik ga slapen (meestal maar een paar bladzijden, want ik val echt zo in slaap). Voor mijn werk reis ik veel met de trein, dus daar lees ik ook veel .

In mijn kast staan vooral literaire thrillers, daar ben ik de laatste tijd erg aan verslingerd. Je kan me echt blij maken met boeken van schrijvers als Karin Slaughter, Karin Fossum en van Camilla Läckberg dus. De laatste tijd lees ik vooral thrillers, maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van andere boeken. Boeken van Yvonne Keuls of Hella Haasse vind ik ook super.

Het laatste boek dat ik gelezen heb, is Zeemeermin van Camilla Läckberg. Ik heb al eerder boeken van haar gelezen, die ik echt heel goed vond, dus ik was echt benieuwd naar dit nieuwe boek in de serie over Erica Falck en Patrick Hedström . Deze personages staan ook centraal in de andere boeken van Camilla Läckberg. Erica is schrijfster en Patrick is agent. Dit laatste boek speelt zich in hun kennissenkring af. Een man is verdwenen en een bevriende schrijver en zijn vrienden worden ook bedreigd. Hoe het allemaal met elkaar te maken heeft, wordt in de loop van het verhaal pas duidelijk.

Camilla Läckberg schrijft heel toegankelijk. Ze bouwt haar verhalen goed op en je wilt gewoon door blijven lezen. Je kan goed merken dat ze veel aandacht heeft besteed aan de personages, ik had het gevoel dat ik ze echt leer kennen. Camilla put deels ook uit haar eigen leven. Ik ben wel benieuwd wat dat dan is, want ik hoop niet dat ze de dingen die ze in haar boeken beschrijft ook echt meegemaakt heeft.

De opbouw van het boek vond ik prettig en maakt het boek nog spannender. Na elk hoofdstuk is er een flashback van één van de hoofdpersonen naar zijn of haar jeugd, dit triggert je heel erg om door te lezen. Je gaat meeleven met dit personage en wil er graag achterkomen wie het is en wat de flashbacks voor betekenis hebben. Het verhaal blijft vlot lezen, maar ik ben nogal een ongeduldige lezer. Daarom vond ik het wel lang duren voor het verhaal eindigde en de ontknoping daar was. Op een moment kon ik wel een beetje invullen wat er speelde en dan wil je ook graag weten hoe het afloopt. Maar dat is vooral mijn ongeduld en nieuwsgierigheid.

Dit was weer zo’n boek waarvan ik het jammer vond dat ik ‘m uit had, ondanks mijn ongeduld. Het boek eindigt met een cliffhanger, wat van mij niet echt hoeft. Ook al is het een serie, dan hoeven de boeken hoeven elkaar wat mij betreft niet met cliffhangers op te volgen. Alss ik eerdere boeken goed vond, zal ik de nieuwe boeken in de serie ook wel kopen. Trouwens, vaak ben ik de cliffhanger al vergeten wanneer ik een nieuw boek uit de serie ga lezen.

Ik vond Zeemeermin echt een supergoed boek, een aanrader voor de vakantie of voor lange treinreizen. Het is een boek dat je zo snel mogelijk uit wilt lezen en waar je tot het einde toe geboeid blijft.

Keep u posted!

Mirjam

Even voorstellen: Roger

Ik kan me bijna niet herinneren dat er een tijd is geweest dat ik geen huisdieren had. Ik ben echt gek op dieren en vooral op de onvoorwaardelijke liefde die je van huisdieren kan krijgen. Op dit moment hebben we nog één konijn: Roger, het witte konijn met bruine oren op de foto hierboven (over onze kat Lydia schrijf ik later meer).

Roger is vier jaar geleden bij ons komen wonen, samen met zijn broer Bugs. Ik woonde toen net een paar maanden samen met Johnny en wou graag een huisdier hebben. Johnny houdt gelukkig ook wel van huisdieren, dus ik heb niet veel hoeven doen om hem over te halen ;-). En zo hadden we twee jonge konijnen in huis.

De twee broers waren onafscheidelijk. Bugs (het zwart-witte konijn) nam vaak het voortouw om het huis te verkennen en Roger huppelde achter hem aan. Regelmatig moesten we ze onder het bed of achter de wasmachine vandaan halen. Een paar maanden nadat ze bij ons waren komen wonen, viel ons op dat Bugs zich vreemd ging gedragen: hij verstopte zich achter de gordijnen en reageerde niet meer zo enthousiast. We hebben een hele vriendelijke dierenarts in Zutphen, die gespecialiseerd is in konijnen en die heeft hem onderzocht. Er was niets te vinden, behalve dat hij niet genoeg meer at. Ik heb hem toen nog een dag met dwang gevoerd (worteltjes Olvarit), maar helaas mocht het niet meer helpen.

We hebben daarna Roger proberen te koppelen aan een ander konijn (Frits – vernoemd naar de buurman), maar helaas klikte dat niet zo. Frits hebben we van een fokker geadopteerd omdat hij wat ongelukkig was (hij had een gebroken pootje gehad en die was scheef gegroeid). Helaas heeft ook Frits niet zo lang bij ons gewoond.

Roger is still going strong. Ook hij is een aantal keer flink ziek geweest, maar komt er (ook tot verbazing van de dierenarts) steeds weer bovenop. Het is echt een heel lief konijn, al is hij erg baldadig. Daarom loopt hij nu niet veel meer los, het is echt een kleine sloper. Er is geen stoel of hoek van de schouw waar hij niet gauw even zijn tanden in gezet heeft. Maar zoals gezegd: hij is erg lief. En wat ik zo leuk vind aan huisdieren: ze kennen je gewoonten nog beter dan dat je ze zelf kent. Als ik ’s morgens nadat ik mijn brood gesmeerd heb uit de keuken kom, zit hij al te kijken of er voor hem ook een stukje brood aan komt. En als ’s avonds om tien uur de klokken gaat, wordt hij altijd onrustig, want ook dan is het tijd om te eten. En naar mijn idee luistert hij naar me en reageert hij als ik tegen hem aan klets. En dat we niet naar anderen hoeven te luisteren die zeggen dat dat niet kan, dat is hij hartgrondig met me eens ;-).

Keep u posted!

Mirjam